Για τη Λέσχη Ανδρίων

"Κατά τη μέχρι σήμερα διαδρομή του βίου μου έτυχε (δεν ξέρω αν πέτυχε), να αναμιχθώ κατά καιρούς με τα κοινά (Δήμο, Συλλόγους, κ.λ.π.). Σε μία απ’ αυτές τις φάσεις συμμετείχα πριν 2-3 χρόνια και στο Δ.Σ. της Λέσχης Ανδρίων. Διαπίστωσα ότι δεν εκπλήρωνε τον μόνο ίσως χρήσιμο σκοπό που θα μπορούσε να έχει. Δηλαδή είχε σταματήσει (με αστείες δικαιολογίες) να χορηγεί υποτροφίες από τα έσοδα του κληροδοτήματος Καλογερά, όπως έχει υποχρέωση. Όχι χωρίς αντιδράσεις επαναχορηγήθηκαν υποτροφίες.
 Η Λέσχη βέβαια δεν έχει καμία σχέση με ό,τι πιθανόν θυμούνται τα παλαιότερα μέλη της. Δυστυχώς φθίνει, όπως ο πανδαμάτωρ χρόνος επιφυλάσσει σε όλους μας. Αυτό όμως που αντίκρυσα χθες βράδυ είναι πέρα από κάθε περιγραφή. Ακόμα και οι ελάχιστοι που μαζεύονταν καθημερινά (μιλάμε για 4-5 άτομα στην καλλίτερη περίπτωση) είχαν μετακομίσει στο διπλανό καφενείο. Στη δε Λέσχη (αίθουσα 40-50 τ.μ.) ήσαν δύο μόνον οι οποίοι έπαιζαν τάβλι. Οι εγκατασταθέντες στο καφενείο ισχυρίστηκαν, ότι δεν πηγαίνουν πλέον στη Λέσχη επειδή κάποιοι τους έδιωξαν με τη συμπεριφορά τους. Δεν το θεωρώ απίθανο, αν αναλογιστώ ότι με σκαιό τρόπο αντιμετωπιστήκαμε από τον παίζοντα τάβλι πρόεδρο της Λέσχης, όταν πήγαμε να πιούμε καφέ και να κάνουμε πρόβα στο θεατρικό που προτιθέμεθα να παίξουμε τα μέλη της Λαϊκής Σκηνής Άνδρου. Βεβαίως στο χώρο που έπαιζαν τάβλι ούτε κουβέντα να μείνουμε, ανεξάρτητα ότι εμείς είμαστε δέκα άτομα, ενώ τάβλι έπαιζαν μόνο δύο. Έτσι θελήσαμε να μπούμε στην άλλη αίθουσα της οποίας η πόρτα ήταν ανοικτή (μισάνοικτη για να μην τον αδικήσω). Ακοίμητος φρουρός ο πρόεδρος μας απαγόρευσε την πρόσβαση λέγοντας ότι η αίθουσα δεν ανήκει πλέον στη Λέσχη, αλλά στο Γηροκομείο και δεν μας επιτρέπεται να μπούμε, διότι θα χάσει τη θέση του (αυτό μου το είπε τηλεφωνικά σήμερα).

Εγώ όμως δεν θέλω ούτε να σκεφτώ, ότι η διοίκηση του Γηροκομείου και ιδίως ο κ. Επαμεινώνδας Εμπειρίκος, που πολλαπλώς ευεργετεί ακόμη το νησί, όπως και άλλοι, θα είχε πρόβλημα, αν εμείς μπαίναμε στην αίθουσα να κάνουμε την πρόβα μας, πίνοντας και δέκα καφέδες (θα ήταν όση κατανάλωση κάνουν οι δύο ταβλαδόροι σε πέντε ημέρες). Είμαι όμως μέλος της Λέσχης (χωρίς να μετέχω πλέον στο Δ.Σ.) και συνεπώς με απασχολεί το θέμα του τρόπου χρήσης του χώρου.

Επίσης πρέπει να ενημερώσω και τα άλλα μέλη, για το πόσοι έμειναν και πώς χρησιμοποιούν το χώρο, ενημέρωση που πρέπει να έχουν και αυτοί στους οποίους προστρέχει η Λέσχη, επαιτώντας να καταβάλουν χρήματα για να εξακολουθεί να υπάρχει.
Και μια και αιρετικός θέλω να μείνω, αποφεύγοντας κατά το δυνατό το βόλεμα (δηλαδή να τα έχουμε όλοι με όλους καλά και «δε βαριέσαι τι τα ταράζεις τώρα»), θέλω να θέσω το ερώτημα: Αξίζει να λειτουργεί η Λέσχη για δύο άντε τρία άτομα;
 Αξίζει να πληρώνονται ενοίκια, φώτα κ.λ.π. λειτουργικά έξοδα για ένα χώρο που έτσι όπως κατάντησε μόνο σαν μαυσωλείο μπορεί να χρησιμεύσει; Και αν ξαναπάμε δέκα άτομα να πιούμε δέκα ποτά και να κάνουμε πρόβα, ή να κουβεντιάσουμε, ποιος θα έχει προτεραιότητα, εμείς ή το τάβλι; Είπαμε: οι πρεφαδόροι μετακόμισαν."

Αυτά και να είμαστε καλά και ψύχραιμοι. Βασίλης Πομόνης

φωτογραφίες: Vanglouk