Προχτές το βράδυ στους Κατακαλαίους...

Βιώσαμε όλοι οι  λιγοστοί κάτοικοι των Κατακαλαίων προχτές στο χωριό, μια δύσκολη εμπειρία… έκανα τη σκέψη να γράψω κάτι γι αυτό, μετά είπα να το αφήσω καλύτερα, σκέφτηκα τα σχόλια στο κείμενο, την κακοπροαίρετη κριτική, αλλά όταν καταλάγιασαν τα συναισθήματα είπα…. γιατί όχι ; Είναι κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθένα μας και ίσως πρέπει να κάνουμε κάτι καλύτερο γι αυτό. Ίσως αν εκφραζόμαστε και μοιραζόμαστε περισσότερο να βρούμε λίγο φως…

Την Κυριακή το βράδυ ήταν λοιπόν, ήμουν κουρασμένη κι αποφάσισα να κοιμηθώ νωρίς, ο Αλέξανδρος πάλευε με τους μούστους του και πηγαινοερχόταν στο χωριό μεταφέροντας χρειαζούμενα…
Με ξύπνησε με προσοχή για να μη με τρομάξει λέγοντας μου για κάποιο πρόβλημα που είχε η γειτόνισσα, κάτι την τσίμπησε, αλλεργικό σοκ ίσως, έψαχνε την ένεση κορτιζόνης που έχουμε πάντα στο σπίτι και στις βόλτες για ώρα ανάγκης…
Σηκώθηκα, αναζήτησα την ένεση και κατέβηκα στο χωριό να δω τι συνέβαινε, όντως η γυναίκα του γείτονα σε κακή κατάσταση και το χωριό μαζεμένο, άλλος να μιλά στο τηλέφωνο με το Κέντρο Υγείας, άλλος να προσπαθεί να φροντίσει τη γυναίκα, αναρωτιόμασταν όλοι τι έπρεπε να κάνουμε, αν θα ερχόταν πράγματι το ασθενοφόρο εγκαίρως και θα βοηθούσε τη γυναίκα, ανταλλάσαμε τις μισερές μας γνώσεις ως προς αντίστοιχα περιστατικά και προσπαθούσαμε να βγάλουμε ένα συμπέρασμα, να κάνουμε κάτι να τη βοηθήσουμε…, αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα με το Κέντρο Υγείας, με γνωστούς γιατρούς, η γυναίκα δεν επικοινωνούσε και η εικόνα της δεν ήταν ξεκάθαρη… άραγε έπρεπε να της κάνουμε την ένεση ή όχι ;

Και βεβαίως ναι και στη δική μου τη σκέψη πάλευαν δυο δυνάμεις… από τη μία να σώσουμε τη γυναίκα από την άλλη αν κάτι δεν πήγαινε καλά την ευθύνη που θα είχαμε αυτενεργώντας, με βεβαίως «καρφιτσωμένη» στη μνήμη μου την πάγια και αυστηρή οδηγία που έλαβα κι εγώ όπως κι  όλοι όσοι έχουμε κάνει σεμινάρια πρώτων βοηθειών στο να μη χορηγήσουμε τίποτε φαρμακευτικό αν δεν μας δώσει την οδηγία ο ίδιος ο ασθενής –εφόσον έχει κάποια πάθηση- ή γιατρός ή νοσηλευτικό προσωπικό. Τόσο για το καλό του ασθενή όσο και για την τεράστια ευθύνη που φέρουμε σε μια τέτοια περίπτωση.
Παράλληλα, παθιασμένη γειτόνισσα μάλωνε με κάποια κοπέλα στο Κέντρο Υγείας που ρωτούσε τα συμπτώματα της ασθενούς υποθέτοντας η πρώτη πως προσπαθούσαν να αποφύγουν να στείλουν κάποιον στο χωριό, δηλαδή η κλασσική ανασφάλεια και έλλειψη εμπιστοσύνης που έχουμε οι περισσότεροι Έλληνες πολίτες στις δομές του Ελληνικού κράτους που συχνά μπορεί να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, όμως ενίοτε εμποδίζουν υγιείς διαδικασίες να εξελιχθούν… ναι η κοπέλα στο Κέντρο Υγείας έπρεπε να κάνει αυτές τις ερωτήσεις ακολουθώντας το πρωτόκολλο των πρώτων βοηθειών.  Αποτέλεσμα ; μπλοκάρισμα στην επικοινωνία και κακή διάθεση και στις δύο πλευρές. Καθώς η αγωνία κορυφωνόταν όσο περιμέναμε και βλέπαμε τη γυναίκα να υποφέρει,  δεύτερο τηλεφώνημα στο Κέντρο Υγείας να ρωτήσουμε αν θα έπρεπε να κάνουμε την ένεση κορτιζόνης για να μην καθυστερούμε περιμένοντας τους νοσηλευτές. Εφόσον λάβαμε θετική απάντηση ρωτώντας αυτή τη φορά το όνομα του συνομιλητού μας στο Κέντρο Υγείας η απάντηση ήταν « ας μη συστηθούμε τώρα…. κάντε την ένεση και βλέπουμε».
Εν τέλει μέχρι να αποφασίσουμε οι νοσηλευτές ήρθαν, έκαναν ακριβώς την ίδια ένεση που είχαν κι εκείνοι μαζί τους και μετέφεραν τη γυναίκα σε αναπηρική καρέκλα με τη βοήθεια των ανθρώπων του χωριού. Ευτυχώς όλα καλά, η γυναίκα επέστρεψε το βράδυ αργά ταλαιπωρημένη αλλά ασφαλής. Επρόκειτο για κάποιο συνδυασμό αλλεργίας και γαστρεντερίτιδας.

Αναλογιζόμενη όλα αυτά την επόμενη μέρα σκέφτηκα πως μέσα από ένα τόσο μικρό περιστατικό σε ένα μικρό χωριό της Άνδρου διαγράφεται όλη η δυσκολία της ελληνικής επαρχίας που μαράζωσε και μαραζώνει, που έχει τόσα προνόμια κι όμως και τόσες ελλείψεις και ανασφάλειες σε σχέση με τη ζωή στην πόλη. Σκέφτηκα ακόμη παρόλη αυτή τη δυσκολία που βιώσαμε πως βιώσαμε και ομορφιά καθώς ήταν ίσως η πρώτη φορά –στη δική μου 12ετή πλέον παρουσία στους Κατακαλαίους- που όλο το χωριό μαζεύτηκε και συνεργάστηκε. Σκέφτηκα τέλος πόσο ωραίο πεδίο δημιουργικότητας για φορείς και τοπικές, περιφερειακές και εθνικές αρχές, να φροντίσει τους ανθρώπους στα χωριά με απλούς και ουσιαστικούς τρόπους. Να τους δώσει εφόδια, γνώσεις, μικρές αλλά βοήθειες ουσιαστικές. Να δημιουργήσει «γέφυρες» και συνεργασίες των πολιτών με τις τοπικές αρχές, εν προκειμένω το Κέντρο Υγείας. Να γνωρίζει ο καθένας τι πρέπει να κάνει σε κάθε περίπτωση και τι να περιμένει από τις αρχές.
Η σκέψη μου και η πρόταση πιο συγκεκριμένα ;
Σεμινάρια πρώτων βοηθειών σε όλα τα μικρά χωριά της Άνδρου και απλά πρωτόκολλα-οδηγίες συνεργασίας των κατοίκων του νησιού με το Κέντρο Υγείας Άνδρου. Μια τέτοια ενέργεια δεν κοστίζει πολύ, μπορεί να αποβεί σωτήρια σε κάποιες περιπτώσεις κι ίσως πιο σημαντικό ακόμη προάγει τη συνύπαρξη, τη συνεργασία, περιορίζει την ανασφάλεια, δημιουργεί κοινωνία. Ναι βεβαίως δεν λύνει όλα τα προβλήματα, αν κάποιος πάθει κάτι σοβαρό όλοι γνωρίζουμε πως χρειαζόμαστε συχνά λύσεις «μεγάλες» πχ. δυνατότητες χειρουργείων, διαθέσιμο ελικόπτερο…
Όμως καμιά φορά είναι οι μικρές ενέργειες που μπορούν να δώσουν μεγάλες λύσεις και σίγουρα να φέρουν τους ανθρώπους πιο κοντά. Μια πρόταση λοιπόν δημοσίως διατυπωμένη εδώ : είναι η νέα Δημοτική αρχή που μπορεί, είναι οι άνθρωποι του Κέντρου Υγείας είναι οι τοπικοί σύλλογοι, ο ΣΕΔΑ που έχει καταστατικό σκοπό την προστασία των πολιτών, είναι εν τέλει ο καθένας από μας που μπορεί να υποστηρίξει μια τέτοια δράση. Τι λέτε ;
Όλγα Καραγιάννη

23/9/20214

-