Μετά φόβου…

Φέτος άργησαν να βγούν γιατί άργησε να βρέξει και αντί φθινόπωρο βγήκαν μέσα στις γιορτές. Κατά τις δέκα που σηκώνεται ο ήλιος με γαλότζες και κουβά βγήκαμε και μείς, με την έμπειρη Χαρίκλεια μπροστά που ξέρει τους καλούς και τα μέρη που φυτρώνουν.
Σκαρφαλώσαμε τοιχάκια , ανοίξαμε πλέγματα και σκουριασμένα πορτάκια και τους βρήκαμε γυαλιστερούς και σκορπισμένους στους μπαξέδες σε άσκαφτα χώματα με χωνεμένες κοπριές ζώων κοντά. Να τους τραβώ από τη ρίζα μαζί με το κοτσάνι , τις ρίζες να τις πετώ πίσω για να βρούμε και του χρόνου, ν’ αφήνω τους κίτρινους , να κρατώ τους ζωηρούς και τους φαγωμένους από σαλιγκαράκια και γρήγορα ο κουβάς να γεμίζει και να φεύγουμε με πόδια πιασμένα από τ’ αγιάζι.
Στο σπίτι κ’ άλλο καθάρισμα, ένα ζεμάτισμα και είναι έτοιμος ο μεζές για το τηγάνι που άμα τον φάς με μπόλικο λεμόνι και κρασί ξεχνάς την ιδέα και τον φόβο .
Με τις νοτιές αυτό βάστηξε δεκαπέντε με είκοσι μέρες και φέτος είχε πολλούς και όπως λέγανε οι παλιοί άμα η χρονιά έχει πολλούς μανήτες έχει και πολύ λάδι.